Het is een beetje een vreemd beeld, dat wij hier hebben van Jerusalem: we zijn allemaal opgegroeid met Bijbel en Evangelie en kregen dus het verhaal mee van de “Heilige Stad”, de “Stad van Vrede”, waar verschillende godsdiensten vreedzaam naast elkaar leven.Tegelijk leren Radio, TV en andere media ons al ruim vijftig jaar dat Jeruzalem het toneel is van de grootste wreedheden en zien we het voor onze ogen gebeuren dat Palestina en zijn bewoners langzaamaan gewurgd worden en door Israel tot onmenselijke leefomstandigheden gedwongen worden. Uit die setting ontstond het vrouwenkoor “Daughters of Jerusalem” of “Banat-al-Quts” in het Arabisch, een ensemble van 25 jonge Palestijnse vrouwen, afkomstig uit families met diepe wortels in Jeruzalem. Ze studeren allemaal muziek aan het Edward Said National Conservatory of Music en ze wonen allemaal in Oost-Jeruzalem.

Op deze debuutplaat, waarvoor ze overigens de hulp kregen van de intussen befaamde Noorse Kirkelig Kulturverksted, proberen de vrouwen te laten horen dat je, ondanks de lamentabele omstandigheden waarin je moet leven, toch heel veel schoonheid en krachtkan putten uit het samen zingen en spelen van liederen. Wie het ooit gedaan heeft, weet wat het is, in een koor te zingen daar put je een heel specifiek soort kracht uit, die moeilijk in woorden te vatten is, maar die wel tastbaar is, zodra je je stem verheft als deel van het geheel.

De plaat bevat elf liederen, die allemaal aan de stad Jeruzalem gelinkt zijn. Sommige daarvan zijn erg oud, zoals het naar het Engels vertaalde “The Holy City”, dat al van het einde van de 19de eeuw dateert, maar hier van een nieuwe Engelse tekst voorzien werd, zodat ook het Princeton Girls Choir uit New Jersey kon meezingen. Er is nog een tweede “koorduet”: op “Wahda btib’a Al Quds”, worden de Palestijnse vrouwen bijgestaan door het “Norske Jentekor” en wordt op heel vanzelfsprekende wijze nog maar eens aangetoond hoezeer muziek in staat is om allerhande grenzen te overschrijden. Dat nummer is overigens één van de twee composities van de hand van de grote Palestijnse Rim Banna, naast “Sarkha Min Al Quds”.

De dames kunnen fantastisch zingen en toch is op deze plaat belangrijker wàt ze zingen dan hoe ze het zingen: dit is een plaat met een boodschap, zoveel is duidelijk, maar er wordt niet vervallen in de drammerigheid, die je bij “echte” strijdkoren wel eens hoort. Nee, dit klinkt bij momenten erg vrolijk, het is simpelweg erg mooi en het getuigt de hele plaat lang van een grenzeloze liefde voor de stad Jeruzalem, die helaas niet meer is, wat ze ooit beloofde te zijn.

Sommigen zullen dit te braaf vinden, maar ik denk dat de kracht van deze plaat precies in de samenhorigheid zit, die ervan afstraalt. Dat dat dan ook nog eens heerlijk mooi gezongen is -en begeleid op Qanun, cello, oud, percussie en staande bas- is mooi meegenomen. Eerlijk: ik denk dat deze plaat een ware ontdekking kan worden, voor wie de moeite doet er achteraan te gaan!

(Dani Heyvaert)